ข้อมูลโภชนาการของหญ้าฝรั่น หญ้าฝรั่นเป็นเครื่องเทศยืนต้นขนาดเล็ก กระเปาะ เป็นสมาชิกของตระกูลลิลลี่ ในการผลิตหญ้าฝรั่น สติกมา (ส่วนของดอกที่ดักจับละอองเกสร) จะต้องผ่านการคัดสรรอย่างพิถีพิถัน ตัดจากต้นแล้ววางบนตะแกรงอย่างระมัดระวังและบ่มด้วยความร้อนเพื่อเพิ่มรสชาติ ซึ่งเป็นกระบวนการที่ต้องใช้แรงงานมาก จนหญ้าฝรั่น เป็นเครื่องเทศที่แพงที่สุดในโลก 

ข้อมูลโภชนาการของกะทิ และประโยชน์ต่อสุขภาพ

ข้อมูลโภชนาการของหญ้าฝรั่น

ปัจจุบัน หญ้าฝรั่นมีการผลิตเชิงพาณิชย์ในอิหร่าน กรีซ โมร็อกโก สเปน แคชเมียร์ และอิตาลี อิหร่านเป็นผู้ผลิตหญ้าฝรั่นที่สำคัญที่สุดทั้งในแง่ของปริมาณและคุณภาพ และสเปนเป็นผู้นำเข้าเครื่องเทศรายใหญ่ที่สุด หญ้าฝรั่นเป็นพืชที่ต้องใช้แรงงานมาก จึงทำให้มีราคาแพงมาก มีตราประทับสีแดงเข้มอันละเอียดอ่อนสามอันอยู่ตรงกลาง ซึ่งเลือกด้วยมือ และอบด้วยความร้อนเพื่อเพิ่มรสชาติ นอกจากจะเป็นเครื่องเทศที่แพงที่สุดแล้ว หญ้าฝรั่นยังมีประโยชน์อีกมากมาย ซึ่งทำให้พิเศษยิ่งขึ้นไปอีก 

ป้องกันมะเร็ง – หญ้าฝรั่นประกอบด้วยสีส้มเข้ม แคโรทีนที่ละลายน้ำได้ที่เรียกว่า โครซิน ซึ่งมีหน้าที่ในการสร้างสีทองของหญ้าฝรั่น พบว่า Crocin กระตุ้นการตายของเซลล์ (ที่ตาย) ในเซลล์มะเร็งในมนุษย์หลายประเภทมะเร็งเม็ดเลือดขาว มะเร็งรังไข่ มะเร็งลำไส้ และเนื้อเยื่ออ่อนซาร์โคมา 

นักวิจัยในเม็กซิโกที่ศึกษาสารสกัดจากหญ้าฝรั่นได้ค้นพบว่าหญ้าฝรั่นและส่วนประกอบออกฤทธิ์ของมันแสดงความสามารถในการยับยั้งเซลล์มะเร็งของมนุษย์ เครื่องเทศไม่เพียงแต่ยับยั้งเซลล์ที่กลายเป็นมะเร็ง แต่มันไม่มีผลต่อเซลล์ปกติและกระตุ้นการก่อตัวของเซลล์เหล่านั้นและเซลล์ลิมโฟไซต์ (เซลล์ภูมิคุ้มกันที่ช่วยทำลายเซลล์มะเร็ง)

ส่งเสริมการเรียนรู้และการเก็บรักษาความจำ – การศึกษาล่าสุดได้แสดงให้เห็นว่าสารสกัดจากหญ้าฝรั่น โดยเฉพาะโครซินมีประโยชน์ในการรักษาความบกพร่องทางจิตใจที่เกี่ยวข้องกับอายุ ในประเทศญี่ปุ่น หญ้าฝรั่นถูกห่อหุ้มและใช้ในการรักษาโรคพาร์กินสันความจำเสื่อมและการอักเสบ

อาการศีรษะล้านเป็นหย่อม – หญ้าฝรั่นที่ผสมในชะเอมเทศและนมทำให้การทาเฉพาะจุดที่มีประสิทธิภาพเพื่อกระตุ้นการเจริญเติบโตของเส้นผมในผมร่วง

ป้องกันความหนาวเย็น – หญ้าฝรั่นเป็นยากระตุ้นและมีประสิทธิภาพมากในการรักษาอาการหวัดและไข้ หญ้าฝรั่นผสมนมแล้วทาที่หน้าผากช่วยบรรเทาอาการหวัดได้อย่างรวดเร็ว

สนับสนุนโดย : ufabet 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *  * * * * * *  * * *